6 | Er zijn meer vrouwen zoals ik

Dit moest ik wel als een teken zien. Hoe kon het anders dat twee vrouwen in één week, los van elkaar, zich afvroegen of ik niet gewoon op vrouwen val. Ik ging op internet op zoek maar die zoektocht was niet zo gemakkelijk. Er was geen concrete informatie te vinden voor vrouwen met lesbische gevoelens in een hetero relatie. Welke zoekterm ik er ook op los liet. Ik voelde mij steeds gefrustreerder worden. “Zie je wel dat ik raar ben”, dacht ik

“Al deze vrouwen waren net als ik, vastgelopen in een leven dat niet bij hen paste”

Totdat ik via een omweg op de site van stichting Orpheus kwam. Zij organiseerden toen weekenden voor vrouwen met lesbische gevoelens in een hetero relatie, bingo! En alsof het lot ermee speelde, was het al het aankomende weekend. Precies het weekend waarin ik vrij was en er nog geen andere dingen gepland stonden, een unicum in die tijd.

Wat ik dit weekend ervaarde was het COC gevoel van (toen) 12 jaar terug. Wat een herkenning! Ik was helemaal niet de enige vrouw op aarde die hier mee rond liep. Al deze vrouwen zaten in hetzelfde schuitje, of dezelfde kast, net hoe je het wilt noemen. Elf vrouwen opgesloten in een leven wat eigenlijk niet bij hen paste. Onze verhalen zo verschillend, maar ook zo ontzettend herkenbaar of ze nu 32 of 62 jaar waren. En ik kon eindelijk mijzelf weer zijn. Ik was in deze groep vrouwen niet anders of gek. Wat voelde ik mij fijn, normaal en geaccepteerd. Al deze vrouwen waren net als ik, vastgelopen in een leven dat niet bij hen paste.

“En o wat vond ik haar aantrekkelijk”

Door zoiets intens en (toen nog) geheims te delen, schiep het direct een band. We voelden elkaars onzekerheden, verlangens en verdriet. We accepteerden elkaar onvoorwaardelijk, ondanks dat onze achtergronden en verhalen in de details toch anders waren. Voor elkaar zagen we het zo ontzettend duidelijk én we zagen voor elkaar een uitweg of oplossing, alleen zag ik die voor mijzelf totaal niet.

Met Nina* had ik direct een klik. Wat een herkenning en wat een overeenkomsten in ons leven, en o wat vond ik haar aantrekkelijk. Maar goed dat leek mij niet zo gepast dat weekend. We hadden een heerlijke avond waarin veel werd gepraat, gelachen en gehuild. Net voordat we gingen slapen meldde ik Nina nog dat ik echt niet zou gaan huilen dit weekend. Iets wat ik al zo lang niet meer kon, huilen.

“Heb je op dat moment nooit aan je kinderen gedacht?”

De volgende ochtend raakte ik tijdens de creatieve opdracht in gesprek met een aantal vrouwen. Veel vrouwen voelden zich depressief of hadden dit gehad. En zonder erbij na te denken vertelde ik over mijn depressieve periode. Terwijl ik aan het praten was vroeg een van de vrouwen aan mij: “heb je op dat moment nooit aan je kinderen gedacht?” Er ging een schok door mijn hart heen en dikke tranen biggelden er over mijn wangen “Nee antwoordde ik zachtjes, ik heb op dat moment nooit aan mijn kinderen gedacht, dat zij dan zonder moeder verder zouden moeten leven”…

*I.v.m. privacy zijn de namen van sommige betrokkenen gefingeerd.
Taalfoutje gezien? Mail het mij alsjeblieft!