3 | Toen werd ik het christelijke brave meisje

De zoektocht naar mijn identiteit stopte niet, alleen sloeg het een ander pad in. Met mijn eerste echtgenoot sprak ik, vooral in de begin jaren, regelmatig over mijn voorkeur voor vrouwen.

We keken samen naar vrouwen op de boulevard en hij verbaast zich er nu nog over dat ik niet door had dat zijn vrouwelijke collega interesse in mij had. Natuurlijk had ik dat wel door, en natuurlijk had ik interesse in haar. Alleen in mijn hoofd werkte het allemaal net iets anders. Ik moest van mijzelf het brave leventje leiden waarvan ik dacht dat dat goed was, waarvan ik dacht dat dat hét leven was.

Net als mijn ouders, jong trouwen en je settelen. Het was mij op mijn 18e niet gelukt en deze keer zou het zeker slagen.

“ Eindelijk kreeg ik de houvast die ik zo ontzettend zocht ”

Deze nieuwe zoektocht had mij niet naar mijn geaardheid gebracht maar regelrecht naar de kerk, de gereformeerd vrijgemaakte kerk nog wel. En ik voelde mij er thuis, echt waar! Eindelijk kreeg ik de houvast die ik zocht. De regels en geschriften waren mij duidelijk en het voelde fijn, fijn om niet zelf na te denken, laat staan iets te voelen. Het voelde fijn om te weten wat er van je verwacht wordt, hoe ik mijn leven moest gaan leiden. Eindelijk kreeg ik de houvast die ik zo ontzettend zocht. Er werd mij verteld hoe ik mijn leven kon inrichten, ten dienste van God.

Een hele andere houvast dan die ik eigenlijk op dat moment nodig had. Ik had op dat moment een rolmodel nodig, iemand die mij liet zien dat het helemaal oké is om lesbisch te zijn. Dat je volledig mag zijn wie je bent, wat andere mensen daar ook van vinden. Ik had het nodig gehad dat de mensen om mij heen mij vragen stelden om er samen met mij er achter te komen wie ik nu daadwerkelijk was. Maar dat rolmodel was er op dat moment niet.

Oprecht geïnteresseerd

Wel waren er aardige mensen in de kerk. Die het bijzonder vonden dat ik mij op mijn 21^e bekeerde tot het christelijk geloof. Deze mensen waren oprecht geïnteresseerd in mij en mijn geloofsverhaal. Maar eigenlijk wisten deze mensen helemaal niet wie Diana was, een vrouw die denkt ook op vrouwen te vallen. En ze konden het ook niet weten, want ik hield het angstvallig geheim. Ik gedroeg mij hoe ik dacht mij te moeten gedragen. En zo kwam ik steeds meer terecht in het wereldje waarvan ik dacht dat ik dat hoorde te leven. Ik was het christelijke brave meisje, getrouwd met een man.

“Ze konden het ook niet weten, want ik hield het angstvallig geheim”

Als ik er nu na ruim 14 jaar op terugkijk is het denk ik het gevoel van samen iets delen geweest wat mij zo ontzettend aantrok aan de kerk. Het gevoel van ergens bij horen, een gemeenschap zijn, duidelijkheid krijgen. Ik voldeed volledig aan het juiste plaatje. Ik deed precies waarvan ik op dat moment dacht wat ik hoorde te zijn. Ik heb er een hele fijn tijd gehad, maar het was voor mij niet de juiste afslag. Het bracht mij niet dichter naar mijzelf, maar verwijderde mij nog verder van mijn gevoel en mijn zijn.

Zo ver weg

Bij mijn eerste man had ik het gevoel dat ik kon zijn wie ik op dat moment dacht te zijn, een vrouw die ook op vrouwen valt. Ik hoefde mij bij hem niet anders voor te doen, hij accepteerde het zoals het was. En ik denk dat hij het stiekem soms wel opwindend vond dat ik vrouwen aantrekkelijk vond. Ik was stapel gek op deze man, maar zo diep als dat Anna zat zo ver kon hij niet komen. Dat gevoel kon geen man (aan)raken. Het zachte, liefdevolle en passende wat ik bij Anna had gevonden leek wel een droom, zo ontzettend ver weg, zo niet mijn wereld.