2 | Ik twijfelde: val ik op mannen of vrouwen?

Had ik het misschien zo naar mijn zin bij het COC omdat ik gewoon goed kon opschieten met homo’s en lesbiennes, schoot er door mijn hoofd. Even kort door de bocht en wat plat gezegd: “ik heb altijd prima seks kunnen hebben met mannen”. Dan kon ik toch onmogelijk lesbisch zijn? Die vrouwen hebben toch een enorme afkeer voor piemels enzo? Als ik een enorme afkeer had gehad dan had ik nooit seks met mannen kunnen hebben, hield ik mijzelf voor. Dat die afkeer 12 jaar later zou komen wist ik toen nog niet.

“Een gevoel dat ik nooit eerder bij mannen ervaren had”

Mijn gevoelens gingen van opgewonden naar verward naar “nee het zal toch niet waar zijn”. Van het warme bad bij het COC was ik flink in de war. Oké ik voelde mij dan eindelijk helemaal mijzelf deze avonden, maar betekende dit dan dat ik op vrouwen viel? Betekende dit dat ik lesbisch was? Alleen het woord lesbisch al, ik kreeg het niet uitgesproken, het lukte mij gewoon niet.  Ze had iets in mij los gemaakt waar ik doodsbang voor was.

Bang voor het onbekend

Bang voor de toekomst, bang voor het onbekende. Totdat ik op een dag een geweldig goede oplossing bedacht, vond ik toen zelf: ik val gewoon op beide geslachten, ik kan seks hebben met beide geslachten, dus ik ben biseksueel. Dat was de grootste opluchting op dat moment.

Mijn huisje/boompje/beestje toekomst ging niet meer verloren. Ik zou gewoon een man en later een gezin krijgen en vrouwen alleen maar heel mooi en opwindend vinden. Dit paste uitstekend in het door mijzelf bedachte perfecte plaatje. Het plaatje waarvan ik dacht dat dat normaal was, dat dat zo hoorde en dat dat het enige was wat een mens gelukkig kon maken. Een leven met een man. Een absolute keuze van mijn hoofd, niet van mijn hart.

Angst reageerde in mij

Ik vertelde het mijn familie en die reageerde niet direct afwijzend op mijn biseksualiteit. Als jij dat bent dan is dat prima. So far so good zou je denken. Maar waarom voelde het dan anders? In mijn binnenste knaagde er van alles en voornamelijk angst, heel veel angst om anders te zijn. Wat als ik toch lesbisch zou zijn, hoe moest dat dan later? Hoe kon ik dan kinderen krijgen? Zouden mensen mij dan naroepen op straat? En vooral: wat zouden andere mensen hiervan vinden?

“Wat als ik toch lesbisch zou zijn…”

Ik zou zo anders zijn dan wat ik in mijn omgeving tot nu toe gezien had. Ik zou dan geen man en kinderen krijgen, niet voldoen aan het plaatje waarvan ik dacht dat ik zou moeten voldoen. Wilde ik wel zo anders zijn? Wilde ik mijn hele leven anders zijn dan anderen? Zou ik tegen de opmerkingen kunnen die mensen zouden maken?

Wankel en onzeker

En de opmerkingen kwamen. Ze begonnen heel subtiel en lief bedoeld maar oh wat maakten ze mij wankel en onzeker. “Kijk Diana twee vrouwen op televisie”, ik voelde mijn wangen direct rood worden. Misschien is het wel een fase, hoorde ik ze eens zeggen. Ik begon mij steeds vaker af te vragen of ik hier wel bestand tegen was, was dit wat ik wilde?

Mijn verstand gaf een heel groot rood kruis, nee ik durfde dit niet. Ik wilde dit niet. En heel geleidelijk nam mijn verstand het over van het heerlijke gevoel dat ik dankzij Anna had gevoeld. Steeds meer duwde ik mijn gevoel weg en redeneerde ik er in mijn hoofd op los. In diezelfde periode ontmoette ik mijn eerste echtgenoot en een paar jaar later trouwde ik voor de eerste keer in mijn leven, met een man…