Hulpverleners zeggen dat ik niet lesbisch kan zijn: wat nu?

Vaak komen vrouwen bij mij en dan ben ik de eerste die weet over haar gevoelens voor vrouwen. Ook komen vrouwen bij mij die al eerder bij een andere hulpverlener geweest zijn.

Wanneer je met geaardheidsvraagstukken zit, is het belangrijk dat je jouw hulpverlener kunt vertrouwen. Dat deze zonder oordeel naar jouw verhaal luistert en met jou zoekt naar wat echt bij jouw past. In deze blog vertel ik meer over mijn ervaring als hulpverlener en wat er zo anders is aan geaardheidscoaching. Wanneer ik schrijf over vrouwen kun je ook mannen lezen.

Geaardheidscoaching/-vraagstukken is (nog) geen vak op school

Heel veel hulpverleners zijn bereid om te leren over geaardheidshulpvragen. Alleen is. volgens mij. het grootste probleem dat er (te)weinig tot geen scholing op dit gebied is. Doordat er weinig kennis beschikbaar is over geaardheidsvraagstukken laat de begeleiding op dit gebied nog wel eens te wensen over. Niet uit onwil, wel uit onkunde.

Wat je ziet van buiten, zie je niet van binnen

Voor therapeuten en hulpverleners is het van belang om te beseffen dat vrouwen en mannen in deze situatie het, over het algemeen, heel moeilijk vinden om bij hun gevoel te komen. Om te voelen en om hiernaar te handelen. Ik geef vaak het onderstaande voorbeeld van hoe dat vroeger bij mij ging.

Ik vond het heel lastig om iets zelf te kiezen. Of het nu ging over nieuwe kleren of een opleiding kiezen. Ik vroeg zeker vijf verschillende mensen om advies en koos dan het beste advies dat ertussen zat. Het meest verraderlijke was dat anderen helemaal niet doorhadden dat ik zo te werk ging (inclusief ikzelf). Ik leek altijd heel vastbesloten en mondig, alleen diep vanbinnen was ik dit niet.

Een hulpverlener zal dus doortastend moeten zijn en de juiste vragen moeten stellen om allerlei verborgen patronen boven water te krijgen en het echte probleem te kunnen vinden.

Inzicht in het proces

Daarnaast is er onder hulpverleners weinig kennis over het pad dat volwassenen lopen wanneer ze later uit de kast komen. Simpelweg weer omdat het ze niet geleerd is en omdat ze het ook niet heel veel tegenkomen. Nogmaals, het is geen onwil! Iemand die 18 jaar oud is, heeft een hele andere coming-out dan iemand van 28 jaar oud of iemand van 56 jaar oud.

Het is heel fijn als jouw hulpverlener weet welke stappen er nog komen. Dat deze kan zien waar jij op dit moment staat en wat er allemaal nog gaat komen. Dat het heel normaal is dat bepaalde gedachten, twijfels en onzekerheden er zijn. En dat deze inzicht heeft in het gehele proces wat je aflegt.

Dwanggedachten

Wat vrijwel elke vrouw die later uit de kast komt herkent, is het continue piekeren en nadenken over de situatie. Zeker wanneer vrouwen er met niemand over praten of kunnen praten kunnen deze gedachten heftige vormen aannemen. Dit kan leiden tot gevoelens van depressie en lusteloosheid en gevoelens van zelfhaat of zelfafwijzing. Allerlei scenario’s komen de hele dag door in het hoofd van deze vrouwen. In elke fase in deze zoektocht kenmerkt zich met piekeren. Mijn ervaring is dat het piekeren vermindert op het moment dat er duidelijkheid is over de geaardheid en pas meer naar de achtergrond verdwijnt wanneer een vrouw haar geaardheid, zichzelf en de hele situatie geaccepteerd heeft. Dit kan dus best een tijd duren.

Ik heb het in afgelopen jaren helaas meerdere keren meegemaakt dat vrouwen werden gediagnosticeerd met dwanggedachten. Deze dwanggedachten gingen dan over het feit dat ze dachten dat ze lesbisch waren. Ik zal nooit zeggen of een diagnose wel of niet klopt, ik ben immers geen psychiater en kan, mag en wil dit ook niet vaststellen. Wat ik wel kan vertellen is dat alle vrouwen in deze zoektocht zichzelf de hele dag deze vraag stellen. Dat het heel passend is dat het leven van een vrouw beheerst wordt door deze vraag, tot het moment zij hier antwoord op hebben.

Mijn ervaring is dan ook dat bij welke diagnose ook, het zinvol is om eerst antwoord te krijgen op het geaardheidsvraagstuk, alvorens in te zetten op het verminderen van deze gedachten.

De tekst gaat verder onder dit blok

Conclusie door psycholoog: je bent niet lesbisch

Wat geen enkele hulpverlener ooit mag doen is jouw vertellen wat jouw geaardheid is. De eerste keer dat ik dit hoorde was toendertijd bij mijn eigen psycholoog, tijdens mijn eigen traject. Zij vertelde mij dat ze een man, net als ik, in haar praktijk had. Hij zou gaan trouwen met een vrouw maar hij twijfelde of hij dit moest doen, omdat hem vaker was gevraagd of hij niet homo was. Met deze hulpvraag kwam hij bij de psycholoog. Zij vertelde mij dat ze hem had gevraagd of hij wel eens een erectie had gehad van een man. “Nee”, was zijn antwoord. Toen vertelde ze hem dat hij dan onmogelijk homo kon zijn…..

Toen ik ging werken als geaardheidscoach kwam ik helaas veel meer van deze situaties tegen. Vrouwen die van hulpverleners horen dat ze onmogelijk lesbisch kunnen zijn, omdat ze met een man getrouwd zijn. Vrouwen die horen dat ze niet lesbisch kunnen zijn, omdat ze genoten hebben van seks met een man. En (heel veel) vrouwen die horen van hun hulpverlener dat het door de overgang komt, dat ze moeten werken aan hun relatie en dat elke relatie wel wat heeft. Helaas kom ik deze situaties wekelijks tegen.

Alleen jij kunt jouw geaardheid bepalen

Het allerbelangrijkste wat je moet onthouden is dat alleen jij je eigen geaardheid bepaalt. Een hulpverlener kan vertellen wat de overeenkomsten van jou zijn met andere vrouwen die lesbisch (blijken te) zijn. Een hulpverlener helpt je te ontdekken wat jouw geaardheid is. Maar een hulpverlener mag nooit, maar dan ook echt nooit, vertellen wat deze denkt dat jouw geaardheid is. Om enkele belangrijke redenen:  

Vrouwen in deze situaties zijn, zoals ik hierboven al beschreef, vaak heel gevoelig voor wat anderen zeggen. Wat je als hulpverlener wilt is dat deze vrouwen de weg naar hun gevoel weer terugvinden. Dat ze keuzes leren maken met dit gevoel en dat ze leren dit te volgen. Dat ze niet (weer) kiezen voor hoe het hoort of hoort te zijn.

Wanneer ze gaan leven naar wat jij als hulpverlener zegt, leven ze nog steeds niet hun eigen leven.

Daarnaast kan een hulpverlener of iemand ander nooit voelen wat de cliënt voelt, hierdoor is het onmogelijk om deze keuze voor een ander te maken. Wel kun je iemand ondersteunen, zodat deze zelf kan ontdekken wat de geaardheid is. Je kunt de kennis over geaardheidscoaching delen, je kunt cliënten met elkaar in contact brengen en je kunt cliënten ondersteunen in alle fasen in de zoektocht. Dit doe je door continu vragen te blijven stellen en ervoor te zorgen dat de cliënt in alle fasen keuzes maakt die echt bij haar passen.

Welke hulpverlener kies je?

Het heeft mijn voorkeur om met elke hulpvraag specifiek te zoeken naar iemand die gespecialiseerd is in dat vakgebied. Wanneer je kniebanden gescheurd zijn lost de huisarts dit ook niet zelf op, maar stuurt hij je door naar een orthopeed in het ziekenhuis. Zo is het ook met vraagstukken over geaardheid. Deze vraagstukken gaan dieper dan alleen de vraag: “Ben ik lesbisch?”

Het betekent niet dat een algemeen opgeleide hulpverlener of psycholoog je niet kan helpen. Alleen is het wel van belang om te vragen naar de ervaring van deze hulpverlener op het gebied van geaardheidsvraagstukken. Zowel bij individuele vraagstukken als voor stellen.

Zo ook met relatietherapie. Het geeft geen zin om aan een relatie te werken als de geaardheidsvraagstukken niet beantwoord zijn. Het heeft geen zin om aan aanhoudende gedachten te werken als de oorzaak van deze gedachten niet is uitgezocht. Kortom, zorg dat jouw hulpverlener goed kijkt naar wat het daadwerkelijke probleem is, zodat dit wordt aangepakt en niet de symptomen.