4 | Paniek

Om wat afstand te nemen had ik een week wintersport met mijn zusje geboekt. In deze week kon ik even genieten en rustig nadenken. Niet eens rustig nadenken over “lesbisch zijn”, want dat was in mijn hoofd op de één of andere manier nog steeds niet aan de hand. Maar wel nadenken over mijn relatie en over hoe het überhaupt met me ging. De zon en het buiten bezig zijn deed me goed. Ik voelde me vrij en merkte eigenlijk dat ik mijn vriend helemaal niet zo miste. In de tussentijd kreeg ik allemaal lieve gedichtjes en appjes van hem, hoeveel ik voor hem betekende en dat ik zijn leven compleet maakte. In plaats van dat deze berichtjes mij blij maakte voelde ik me eerder alsof ik klem zat. Ik had helemaal geen zin om weer naar huis te gaan. Natuurlijk lag dit ook aan het lekkere zonnetje en aan het snowboarden, maar als ik diep in mezelf keek wist ik dat dat niet de hoofdreden was.

Ik woonde in die tijd in een appartementje in Amsterdam. Om bij mijn appartement te komen was er een gezamenlijk trappengat. Mijn zusjes zette me na deze leuke vakantie af bij mijn appartement, waar ik tegen verwachting in al licht zag branden. Toen ik de voordeur opendeed zag ik allemaal rozenblaadjes die een pad naar mijn voordeur maakte. Toen ik de deur opendeed branden er allemaal kaarsjes en lag mijn bed vol rozenblaadjes. Een gebaar wat ik normaal gesproken prachtig zou vinden, maar nu blokkeerde ik er totaal op. “Dit is te veel, ik kan dit niet” ging er door mijn hoofd. In plaats van te genieten van dit romantische gebaar, vroeg ik me alleen maar af wie die blaadjes straks allemaal op zou ruimen en wat de buren hier wel niet van zouden denken…

De avond dat mijn vriend het appartement had versierd met rozenblaadjes en kaarsen probeer ik nog mijn best te doen. Mijn best om het te laten werken. We hebben toch een leuke relatie? Hij is zo’n leuke en lieve jongen, als het met hem niet zou lukken zou het nooit meer met iemand lukken. Bovendien waren we al eerder uit elkaar geweest. Nog een keer uit elkaar gaan zou definitief zijn in mijn ogen. Dit terwijl ik het plaatje van de toekomst met hem helemaal voor me zag. Toch voelde ik die avond dat het niet meer klopte, hij wilde zo graag. Maar terwijl we zoende en seks hadden, voelde ik dat ik er niet meer van genoot en er steeds meer afkeer van kreeg. Maar ik kan toch niet lesbisch zijn? Hoe kan ik nou nooit geweten hebben dat ik op vrouwen val?

De volgende ochtend werd ik wakker met een zwaar gevoel in mijn buik. In tranen heb ik in hem met horten en stoten verteld dat ik geen toekomst meer tussen ons zag. Dat ik het niet meer voelde. Gebroken pakte hij zijn spullen en ging hij naar huis. Ik was zo in de war; was ik dan lesbisch? Maar ik was toch echt verliefd geweest op deze man?

In plaats van opluchting voelde ik de dagen erna totale paniek. Wat had ik gedaan? Waarom gooi ik alles wat goed is weg? Waarom lukt het mij niet om normaal een relatie te hebben?! Omdat ik niet alleen wilde zijn besloot ik een paar dagen bij mijn ouders in te trekken. Drie nachten lang heb ik daar verslagen en in de war op de bank gezeten. Ik kon niet meer slapen, niet meer eten en ik had extreme buikpijn. Na drie nachten was ik gesloopt en ging ik naar de huisarts. In tranen zei ik “Ik weet dat ik liefdesverdriet heb, maar ik voel me zo slecht, mag ik alsjeblieft een slaappil”. De dokter kijk mij begripvol aan en gaf me een recept voor slaappillen.

Na een paar nachten iets meer geslapen te hebben voelde ik me iets opklaren. Ik nam voor mezelf een besluit. Ik ga op reis en opzoek naar wat ik echt wil. Op onderzoek naar wat er echt bij me past.