Parentificatie en je geaardheid: wat als je gewend om te zorgen voor de ander?

In de meeste gezinnen zorgen vader en moeder voor de kinderen. Maar soms gaat dit anders, door omstandigheden. Dan zorgt het kind voor de ouders. Dit noemen we parentificatie.

Ik zie in Vrouw uit de Kast dat veel vrouwen (zeg maar 99%) die ik help, worstelen met parentificatie. In dit blog ga ik in op het verband en leg ik uit wat dit te maken heeft met het uitzoeken van je geaardheid.

We gaan in dit blog uit van vader en moeder, maar dit kan uiteraard ook plaatsvinden wanneer je twee vader, twee moeders of een andere gezinssamenstelling hebt.

Wat is parentificatie?

In de meeste situaties groei je op in een gezin waarbij jouw vader en moeder de ouderrol op zich nemen. Als kind mag je dan kind zijn. Je groeit op in een veilige omgeving waarbij je ouders er zijn om je die veiligheid te geven. In fysiek en emotioneel opzicht.

In het geval van parentificatie werkt dit anders. Dan draaien de rollen namelijk om. Jij gaat voor (meestal) één van je ouders zorgen. In dit blog ga ik in op het zorgen voor je moeder. Dit kan ook voor je vader zijn.

Je moeder heeft het moeilijk, en jij neemt de taak op je om voor haar te zorgen. Je biedt een luisterend oor, troost haar en je past je aan zodat je niet in de weg. Je wordt de beste vriend of vriendin van je moeder.

De gevolgen van parentificatie

Ben je geparentificeerd dan draag je verantwoordelijkheden die niet passen bij een kind. Je gedraagt je te volwassen. Je bent braaf, rustig en zorgt dat je niet in de weg loopt. Het ironische is dat je door je omgeving vaak ook nog gewaardeerd wordt, omdat je zo volwassen bent voor je leeftijd.

Ofwel: je denkt dat je het goed doet als je dit gedrag laat zien. Je wordt dus gewaardeerd voor de rol die je invult en het gedrag wat er bij hoort. In plaats van dat je gewaardeerd wordt voor wie je in de kern bent.

Het uiteindelijke gevolg is dat jij jezelf opoffert. Het doet er immers niet toe wat jij voelt en vindt. Je bent er voor je moeder of je vader. Dat is je eerste prioriteit. Je verliest de verbinding met jezelf.

Op volwassen leeftijd zorgt dit ervoor dat je moeite hebt met grenzen stellen, je geen nee durft te zeggen, je worstelt met perfectionistisch gedrag en je in de kern niet meer weet wie je bent en wat je wilt.

Niet meer kunnen voelen & je geaardheid

Wanneer je te maken hebt met parentificatie verlies je de verbinding met je gevoel.

Want, wat zijn jouw eigen wensen en behoeften?

Je hebt geen idee. Dat heb je nooit geleerd.

Doordat je deze verbinding kwijt bent geraakt, weet je niet hoe je een leven moet leiden wat je past.

Wat ik zie, is dat vrouwen dan een leven gaan leven waarvan ze denken dat het hoort. Doordat je de verbinding met je gevoel en hart bent kwijtgeraakt creëer je een leven vanuit je hoofd. Een leven waarvan je denkt dat het zo moet. Ben je opgegroeid in een kerkelijke omgeving dan speelt dit vaak nog een extra grote rol, hier mag je zeker niet uit de toon vallen.

Vaak is dit: huisje, boompje, beestje.

Een leuke man, kinderen, een druk sociaal leven, een goede baan.

Het kan dan dus zomaar zijn dat je jezelf terugvindt in een hetero relatie, terwijl je diep van binnen voelt dat je eigenlijk op vrouwen valt.

Alleen het is een leeg omhulsel.

Gevoelens voor vrouwen maken je in de war

En dat blijkt ook vaak. Veel vrouwen worstelen met sombere gevoelens of gevoelens van depressie. Ondanks dat ze het ‘perfecte plaatje’ leven zijn ze niet gelukkig.

Wanneer dan ook nog blijkt dat je gevoelens hebt voor vrouwen is de verwarring groter dan ooit. Hoe kan dat nu?

Je kunt toch niet lesbisch zijn, je leven is immers perfect. In eerste instantie denk je: dit negeer ik, het kan niet waar zijn. Alleen zo werkt je systeem niet. Dus wanneer je deze gevoelens lang negeert kan dit leiden tot angst, paniekaanvallen of zelfs een burn-out.

Onderliggende patronen en parentificatie

Er is een reden voor het feit dat je pas op latere leeftijd uit de kast komt. Wanneer je niet worstelt met parentificatie is uit de kast komen veel eenvoudiger. Dit is ook het grote verschil tussen op je 16e of 45e uit de kast komen. Wanneer je hier op latere leeftijd achter komt, zul je zien dat je er niet bent met alleen uit de kast komen.

Dit is een vergissing die ik vrouwen veel zie maken. Ze denken: leuk, nu ga ik daten. Ik ben uit de kast, ik ben lesbisch. En dan …

… valt het in de praktijk enorm tegen. Dat is niet gek, want de onderliggende patronen zoals de neiging tot aanpassing zijn er nog.

Dit is de reden dat ik altijd zeg dat geaardheid niet alleen over geaardheid gaat.

Dit is ook iets wat ik zelf dacht. Na mijn coming-out dacht ik: dit is het, de wereld ligt aan mijn voeten. Alleen dit viel enorm tegen. Na een jaar belandde ik in een heftige burn-out. Pas toen kon ik zien waar het in de essentie omging.

Mentorship

In feite kun je twee dingen doen. Je blijft aan de oppervlakte hangen. Je achterhaalt of je lesbisch bent, maakt bepaalde keuzes, gaat op datingpad en stort je in een nieuwe relatie waarbij de kans op herhaling van je patronen groot is.

Of je gaat een laagje de diepte in, waarbij je direct aan de slag gaat met onderliggende patronen. Dat betekent dat je het aankijkt, het een plek geeft en van daaruit andere stappen kunt zetten.

Wanneer we samen aan de slag gaan tijdens een mentorship traject gaan we altijd de diepte in. We kijken naar jouw familiesysteem en de onderliggende patronen achter je gedrag. Het gaat erom dat je weer in contact komt met je gevoel zodat je jouw leven kunt gaan leven.

Zodat je in de kern weer uitkomt bij jezelf en je uiteindelijk in een gezonde relatie met een leuke vrouw terecht komt.

PS: wil je meer lezen over parentificatie, dan vind je op mijn andere website een uitgebreider blog met informatie.