10 | Mijn eerste lesbische blauwtje

Ik was trots op mezelf dat ik aan Do had verteld dat ik verliefd op haar was. Ondanks dat wilde ik haar antwoord eigenlijk niet horen. Na een korte stilte (die naar mijn gevoel uren duurde) begon ze te vertellen; “Ik vind je een hele mooie en bijzondere vrouw en ik vind het heel fijn om bij je in de buurt te zijn”. Ik voelde de “maar” al aankomen, maar wilde dit eigenlijk niet horen. Toch ging ze verder met haar verhaal; “maar ik val toch echt op mannen en ben niet verliefd op jou”. Ik voelde de tranen opwellen, maar slikte deze dapper weg. “Ik heb nog nooit zo’n bijzondere vrouw als jij ontmoet en ik vind het heel fijn om bij je te zijn, daarom wil ik graag vrienden zijn”. Ik wilde er uiteraard alles aandoen om dicht bij haar in de buurt te blijven, dus vrienden zijn leek mij een goede second best optie.

De tijd die hierop volgde was een verwarrende tijd voor mij. We waren vrienden en zagen elkaar vaak, we stonden vaak net iets te dicht bij elkaar, maakte net iets meer oogcontact, maar zoende niet met elkaar. Doordat ik nog steeds tot over mijn oren verliefd was kreeg ik hierdoor elke keer weer hoop. Een emotioneel rollercoaster dus. Na een aantal weken gaf zij aan dat ze een leuke jongen had ontmoet waarmee het steeds serieuzer werd. Dit voelde ergens als een harde klap, doordat hierdoor alle hoop weggeslagen werd. Achteraf was het juist fijn dat er hierdoor meer duidelijkheid kwam en ik het voor mezelf af kon sluiten.

Hoe verwarrend deze tijd met haar ook was geweest, toch had het mij met betrekking tot mijn geaardheid wel veel duidelijkheid gegeven. Ik was verliefd op een vrouw. Of dit nu betekende dat ik biseksueel of lesbisch was wist ik niet en dat maakte me op dit punt geloof ik ook niet zoveel uit. Wel voelde ik opeens heel erg de behoefte om het aan mijn familie en vrienden te vertellen, maar hoe ik dit aan mijn omgeving moest gaan vertellen…ik had geen idee.