Uit de kast komen is onzin. En toch moet je het doen.

Daar zat ik dan. Klaar om het te zeggen. Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn handen zweette alsof ik net een marathon had gelopen. En waarom? Omdat ik wilde zeggen dat ik lesbisch ben. Een zinnetje van amper drie woorden, en toch voelde het alsof ik een wereldschokkende onthulling deed. Bovendien twijfelde ik of ik het wel 100% zeker wist….of dat ik niet beter kon wachten tot ik écht een lesbische relatie had.

En eigenlijk vond ik het ook nog een beetje belachelijk. Hetero’s hoeven nooit uit de kast te komen. Geen enkel moment waarop ze plechtig moeten verklaren: “Mam, pap, ik moet jullie iets vertellen… Ik val op het andere geslacht.” Toch voelen wij, lesbische vrouwen en queer mensen, nog altijd die druk om het wél te doen. Alsof onze seksualiteit een uitzondering is, een afwijking die eerst goedgekeurd moet worden door de buitenwereld.

Dus ja, uit de kast komen is onzin. En toch is het nodig.

Waarom uit de kast komen toch nodig is

Toch kan het juist wel heel helpend zijn om het wel uit te gaan spreken. En niet omdat we het naar de ander toe verplicht zijn, maar omdat het een gevoel van ruimte en acceptatie voor jezelf kan geven. We leven in een heteronormatieve samenleving. Iedereen verwacht dat je hetero bent totdat het tegendeel bewezen wordt. Ben ik het hier mee eens? Nee absoluut niet! Ik hoop dat dit steeds meer gaat verschuiven, zodat in de toekomst niemand mee uit de kast moet komen.

Moeten we dan niet de heteronormatieve samenleving aanpakken ipv uit de kast komen?

 Ik snap absoluut dat dit het eerste gevoel is en dit herken dit ook van mezelf toen ik uit de kast kwam. Maar door het probleem bij de samenleving te zoeken en hierop te focussen, maak je eigenlijk de beweging weg bij jezelf. Juist door bij jezelf te blijven en te voelen wat jij nodig hebt, kan je stappen gaan maken voor jezelf. Door niet meer om de hete brei heen te draaien en excuses te hoeven verzinnen, kan je het echt aangaan. Omdat je anders blijft hangen in een soort vage zone waarin mensen aannemen dat je hetero bent,

Voor mij betekende uit de kast komen dat ik eindelijk mezelf kon zijn. Het gaf lucht. Ruimte. Vrijheid. Alsof ik helemaal mezelf kon zijn.

Uit de kast komen doe je niet voor anderen.

Je doet het voor jezelf. Omdat jouw waarheid er mag zijn. Omdat het oplucht om niet meer geheimzinnig te hoeven doen.

Zou het niet geweldig zijn als niemand meer uit de kast hoeft te komen? Dat liefde gewoon liefde is, zonder dat je het hoeft te verklaren? Absoluut. Maar tot die tijd blijven we het doen. Niet omdat het hoort, maar omdat we het verdienen om gezien te worden, precies zoals we zijn.

Dus ja, het voelt als onzin. Maar geloof me, het is het waard.