Schuldgevoelens over je keuze naar man en kinderen

Je bent er voor jezelf uit. Je bent lesbisch. En je bent getrouwd met een man. Je wilt een keuze maken, maar het lukt je niet. Schuld, spijt en schaamte zijn de drie gevoelens die het meest genoemd worden door vrouwen in deze situatie. En eigenlijk staat schuldgevoel met stip op één.

Dit was voor mijzelf ook de belangrijkste redenen waarom ik het moeilijk vond om een keuze te maken. Ik voelde mij egoïstisch en ontzettend schuldig naar mijn toenmalige man en mijn kinderen. Ik was ervan overtuigd dat het mijn schuld was dat hij nu verdriet had en dat mijn kinderen op moesten groeien in een gebroken gezin.

Verdrietige man

Ondanks het verdriet kwamen mijn toenmalige man en ik er al snel achter dat de situatie behouden zoals deze was, een lesbische vrouw en een heteroman in één huwelijk samen, ons beiden niet gelukkig zou maken. We waren het erover eens dat ik hem als lesbische vrouw niet kon geven wat hij als heteroman nodig heeft en visa versa.

Ondanks deze wederzijdse keuze voelde ik mij schuldig naar hem, ik had hem het recht ontnomen op een gelukkig leven met zijn gezin. Het was mijn schuld dat ons gezin uit elkaar viel. Maar is dat eigenlijk wel echt zo?

Lees ook: Hoe kan ik verliefd zijn geweest op een man?

Schuldig voelen

Een schuldgevoel komt ergens vandaan, je voelt dit niet voor niets. Je voelt je schuldig, omdat iets in jou zegt dat het niet hoort wat je nu doet. Het doel van een schuldgevoel hebben is eigenlijk heel helpvol. Het zorgt ervoor dat je blijft bij wat jij vindt, bij wat jouw normen en waarden zijn of bij wat jij geleerd hebt.

Het zorgt ervoor dat je omgaat met de mensen zoals jij ook wilt dat ze met jou omgaan, je houdt rekening met de gevoelens van je omgeving. Alleen hoe wil jij dat anderen met jou omgaan? Hoe wil jij in het leven staan? En wat heb je geleerd over hoe dit moet?

Grote kans dat je nooit geleerd hebt om je gevoel te volgen. Dat je nooit geleerd hebt om jezelf op nummer één te zetten. En dat je nooit hebt geleerd om te kiezen wat goed is voor jou.

Nooit geleerd

Stel je voor dat je dit allemaal wel had geleerd. Dat je wel had geleerd om goed voor jezelf te zorgen. Dat je wel had geleerd om te kiezen wat goed is voor jou en dat je wel had geleerd om je gevoel te volgen. Had je je dan ook schuldig gevoeld? Ik denk het niet! Dan had je gedacht dat dit de beste keuze was voor jullie allemaal.

Je schuldig voelen, in deze situatie, mag je dus in het perspectief zien. Je voelt je zo, omdat je er onbewust van overtuigd bent dat wat je doet niet goed is. Simpelweg omdat je nooit geleerd hebt om te doen wat goed is voor jou.

Het huwelijk is van jullie beiden

Daarnaast ben je met zijn tweeën in een relatie aanwezig en heb je beiden de plicht om voor elkaar te zorgen en elkaar wezenlijk te zien. Als je elkaar wezenlijk kunt zien, dan zullen jullie beiden tot de conclusie komen dat een huwelijk tussen een lesbische vrouw en een heteroman niet werkt.

Jouw man heeft ook de plicht om te zien wat jij nodig hebt en om te zien wat hij zelf echt nodig heeft. Waarom wil je man een relatie met iemand die eigenlijk niet bereikbaar is? Waarom is het voor hem zo belangrijk om bij een vrouw te blijven die hem niet kan geven wat hij nodig heeft?

Jullie hebben beide verdriet

Stel dat je op het moment dat je voor het altaar stond met je man al 100% zeker wist dat je lesbisch bent en je toen toch ja hebt gezegd op dit huwelijk… Dan kan het een ander verhaal zijn. Maar als je, net als ik, op dat moment dacht dat je het beste deed, je echt van hem hield en je leven echt met hem wilde delen, dan kun je toch geen schuld hebben aan deze situatie.

Vanaf het moment dat jij je beseft dat je niet op mannen maar op vrouwen valt start eigenlijk al het rouwproces. Je beseft je dat je elkaar niet kunt geven wat je elkaar beloofd hebt toen jullie trouwden. Je intentie wat zuiver toen je trouwde. Je kunt dit niet meer terugdraaien, je kunt de ontdekking dat je lesbisch bent ook niet meer terugdraaien. Het is wat het is, het is niet te veranderen. Hoe gemakkelijk dit nu misschien ook uit mijn mond klinkt.

Jullie hebben beiden verdriet. Dit is niet wat jullie beiden gewild hebben. Beiden hadden jullie het idee oud met elkaar te worden. Zijn verdriet is niet belangrijker dan jouw verdriet. Het mag er allebei zijn, zonder dat het een meer weegt dan het ander.

Wat willen jullie je kinderen meegeven?

Een belangrijke eyeopener voor mijzelf waren mijn kinderen. Ik ging nadenken wat ik ze mee wilde geven. Als ik bij hun vader zou blijven, omdat ik hun niet in een co-ouderschap zou willen laten opgroeien, wat zou ik ze dan precies leren?

Kinderen leren door wat wij ze vertellen. Wanneer jij een kind leert dat de kleur rood groen wordt genoemd, dan zal hij dit geloven. En bij alles wat de kleur rood heeft, zal hij dit groen noemen. Ze leren door wat wij ze leren en ze leren door wat ze bij ons zien. En daarom vind ik het voorleven zo ontzettend belangrijk. Wanneer jij je kinderen wilt leren dat ze groente moeten eten, zullen ze dat echt niet leren eten als jij elke avond friet eet.

Kortom: als jij wilt dat je kinderen leren om hun gevoel te volgen, dan zul jij ze dit voorbeeld moeten meegeven en aan ze moeten laten zien. Alleen jij kunt dit doen, bij jou ligt de sleutel.

En hierin zat voor mij de eyeopener. Ik wilde niet dat mijn kinderen hetzelfde zal gebeuren als dat ik heb meegemaakt. Ik wil dat mijn kinderen leren om hun gevoel te volgen in plaats van te doen wat ze denken te moeten doen. Dat ze leren dat ze eerst goed voor zichzelf moeten zorgen, voordat ze voor een ander kunnen zorgen. En ik wil dat ze leren dat ze vooral moeten doen wat hen gelukkig maakt, ook wanneer andere mensen hier een mening over hebben.

Wat ik mijn kinderen leerde

Toen ik ging scheiden waren mijn kinderen drie en twee jaar oud, nog heel jong. In de jaren die daarop volgden heb ik ze steeds geleerd dat het belangrijk is om je hart te volgen en dat, wanneer je dit niet doet, je uiteindelijk ziek of ongelukkig wordt. Mijn burn-out was hier een “mooi” voorbeeld van.

Dit leerde hun letterlijk dat wanneer je je hart niet volgt, je ziek kunt worden. Dat wanneer je werk doet wat je niet leuk vindt, je mopperig wordt en uiteindelijk ongelukkig. Dat wanneer je iets anders kiest dan je eigenlijk wilt, je hartje hier niet blij van wordt. En wanneer je hartje vaak niet blij is, je vanzelf een ongelukkig mens wordt.

Ik merk inmiddels dat mijn kinderen het principe snappen, ze zeggen dan ook regelmatig: “Als je niet doet wat je hartje zegt, dan word je ziek of ongelukkig.” Leer je kinderen hoe je ervoor zorgt dat je je hart gelukkig maakt, dat je je gevoel volgt. Dit is jouw taak als ouder.

En dit is eigenlijk ook wat ik jou wil meegeven. Je schuldgevoel is een gevoel van wat jij als kind niet hebt geleerd, een gevoel van jouw onbewuste overtuigingen. Een teken dat jij niet geleerd hebt om goed voor jezelf te zorgen.

Volg je hart, doe wat je gevoel je zegt en je zult gelukkig worden. En geloof mij, zodra jij je onbewuste overtuigingen hebt leren kennen, je hebt leren voelen en een keuze kunt maken met dit gevoel, zul je verbaasd zijn wat er met jouw schuldgevoel gebeurt.