‘In het dagelijks leven ben ik docent Frans, ik heb twee zoons van 10 en 12 jaar en een hele lieve vriendin.’
Interview met Ilse (43 jaar)
Op mijn 25ste ontmoette ik mijn ex-man. Veel mensen zagen ons als een leuk stel.
Het voelde heel vertrouwd, we trouwden snel en na 5 jaar samen, kregen we onze eerste zoon, daarna onze tweede zoon.
Een “easy-going” leven dat bestond uit moederschap, werken en in de weekenden lekker met z’n vieren thuis.
Het was gezellig en dat was meer dan genoeg. Op een gegeven moment leefden we als in een broer-zus relatie.
Twee vrienden die samen twee kinderen opvoeden. Tot ik mij hier bewust van werd: is dit bij iedereen zo?
Voor mij klopte er iets niet. Ik kon er geen vinger opleggen. Ergens miste ik intimiteit. We hebben het wel geprobeerd, maar het was er gewoon niet.
Achteraf heb ik veel signalen gehad en vallen er dingen op z’n plek. Tijdens mijn opleiding Frans was er bijvoorbeeld een meisje dat zei: ‘Zijn we niet een beetje hetzelfde?’ Ze hintte op lesbisch zijn. Mijn reactie hierop was heel boos. Nu pas snap ik waarom ik zo boos was. Ik had ergens een enorme bewijsdrang om te laten zien dat ik een relatie met een man had of kon hebben. Niet dat ik tegen homoseksualiteit was, maar voor mezelf vond ik het kennelijk wel een heel ding.
Tijdens ons huwelijk werd ik al langere tijd geprikkeld door vrouwen. Op een terras of in de sauna ging mijn aandacht naar vrouwen. Nooit wetend dat vriendinnen van mij niet op die manier naar vrouwen keken. Ik kon vrouwen sexy vinden en als ik dit deelde met vriendinnen vonden ze dat wel “bijzonder”.
Het stuk dat ik erachter kwam dat ik een lesbische vrouw ben, gaf zoveel opluchting. Ik wist het zeker toen ik voor het eerst actief opzoek ging naar een vrouw, verliefd werd en zoende met haar. Er gebeurde zoveel bij mij… dit past!
“Onze relatie kabbelde voort”
Ik schreef mij in op een website en ontmoette een vrouw. Het hek was van de dam; ik werd verliefd op haar! Het was ingewikkeld en ik wist niet of ik het mijn man toendertijd moest delen. Na een half jaar was ik nog steeds bezig met deze vrouw, zonder dat hij hiervan wist. Helemaal niet zoals ik in elkaar steek en het voelde als vreemdgaan. Het voelde oneerlijk, maar tegelijkertijd genoot ik van deze vrouw en hoopte ik, dat als dit klaar was, we weer door konden in ons huwelijk. Tot ik tot de conclusie kwam: dit gevoel gaat niet over en eigenlijk moet mijn leven er anders uitzien.
De laatste jaren van ons huwelijk ging ik wel vaker een weekendje weg; even eruit. Ik dacht dit nodig te hebben om even op te laden en mijn ex-man vond het ook prima dat ik af en toe weg was. Onze relatie kabbelde voort. We hadden bijzondere gesprekken voor een huwelijk; allebei wilden we graag onze eigen plek, een appartement erbij bijvoorbeeld. We bespraken hoe we dit met de kinderen zouden regelen, als we ooit uit elkaar zouden gaan. Het onderwerp kwam al ter sprake voordat we ernaar handelden.
“Waarom heeft niemand dat ooit gezegd”
Het moment dat ik echt voor mezelf koos, was toen een vriendin mij wees op hoe mijn man ons huwelijk ervaarde. Hij sprak hierover met haar. Hierdoor ben ik met hem in gesprek gegaan en niet veel later vertelde ik hem over mijn gevoelens voor vrouwen.
In eerste instantie spraken we af om voor de kinderen bij elkaar te blijven. Later heb ik hem verteld dat ik mijn leven misschien wel liever zou delen met een vrouw en dat ik verliefd was op een vrouw. We konden beter onze eigen weg bewandelen. Alles is in hele goede harmonie gaan. Hij gunde mij de hele wereld en ik hem.
Mijn omgeving reageerde heel goed. Eerst vertelde ik het collega’s op school. Dit ging snel rond. Het verbaasde hen niet. Ik dacht: waarom heeft niemand mij ooit gezegd: ‘Goh, misschien moet je het andere paadje proberen?’
Ik voelde geen noodzaak om vrij te nemen voor de scheiding en coming-out en werkte meteen door. Kennelijk paste dit alles me zo goed dat ik mijn “nieuwe” leven gewoon zo in wandelde.
“Gewacht om het de kinderen te vertellen”
Wel hebben we gewacht met tegen de kinderen vertellen tot ik een eigen huisje had. In augustus had ik een huis en in oktober kon ik erin trekken. Zij waren 5 en 7 jaar toen wij uit elkaar gingen. De oudste zei: ‘Dan moet mama leren koken, haha’ want mijn ex-man kookte altijd. Later hebben we ook aangeven dat mama verliefd is. De jongste vroeg: ‘Oh, wat leuk, op een jongen of een meisje?’ Een opluchting ging door mij heen; opvoeding gelukt! Toen antwoordde ik: ‘Op een meisje.’ Dat accepteerden de kinderen meteen en voor hen hoort mijn vriendin er ook gewoon bij.
Wel had ik een schuldgevoel tegenover de kinderen. De jongste vraagt weleens: ‘Waarom kunnen jullie niet samenwonen?’ Dan leggen we uit dat wij dit ook hadden gewild voor hen en dat we veel van elkaar houden, maar nu allebei gelukkig zijn door de keuze die we hebben gemaakt.
We zijn nog leuker en gezelliger samen na de scheiding, dat ik zelfs twijfelde of de scheiding wel de juiste keuze was. Nu zijn we op een punt dat we heel blij zijn met wat we toen hebben besloten. Hij is m’n allerbeste vriend. We hebben dit op een vredevolle en liefdevolle manier gedaan zonder dat de kinderen eronder hoeven te lijden. Wij gingen heel “smooth” vanuit een hetero huwelijk uit de kast. Ik gun elke moeder een scheiding zoals die van ons…
“Onze scheiding verliep makkelijk, omdat we elkaar alles gunnen.”
Ik denk dat onze scheiding zo makkelijk verliep omdat mijn ex-man en ik elkaar alles gunnen. We gunnen elkaar geluk en liefde. We weten ook heel goed van elkaar wat we nodig hebben en dat gaf de scheiding ons ook; een stukje rust. Daarnaast is hij mijn allerbeste vriend en kunnen we nog altijd bij elkaar terecht. Ik denk, dat wanneer je kunt loslaten vanuit vriendschap en liefde, dat het dan makkelijker gaat. Ik realiseer me dat ik veel geluk heb gehad. We keken naar wat de kinderen en wij nodig hadden.
Bij mijn ouders ben ik langs geweest om het te vertellen. Het was een kort gesprekje. Ze vonden er niet zoveel van. De rest van de familie stuurde ik een e-mail. Ook mijn schoonmoeder bezocht ik. Dit vond ik wel lastig door de angst om dit stuk te verliezen. Ik wilde heel graag in deze familie blijven horen. Ze vertelde dat ik altijd haar schoondochter zou blijven. Het is supermooi dat dit stuk nog in mijn leven is. Daar heb ik veel geluk mee gehad.
“Coronaperiode”
Vier jaar nadat ik al uit de kast was en inmiddels weer single, kwamen opeens veel vragen in mij op. Ook door de corona periode en het vele thuiszitten vroeg ik mij veel af.
Bijvoorbeeld: ‘Hoe kun je uit een hetero huwelijk komen en erachter komen dat je veel liever met een vrouw bent? Weet ik zelf dan wel wie ik ben? Heb ik mijn ex-man al die jaren voor de gek gehouden? Is dit wel eerlijk voor de kinderen? En zou ik dan de enige lesbische vrouw zijn die dit meemaakt?’ Ik ben gaan googelen en toen ik op de website van Vrouw uit de Kast terecht kwam was dit echt een verademing. Wauw! Dat dit gewoon bestaat.
Het is fijn dat Vrouw uit de Kast er is en dat ik met haar alles op een rijtje krijg. Voor mij is het nu wel duidelijk. Hoe langer ik uit de kast ben hoe zekerder ik van mezelf word. In de coaching kan ik het hebben over mijn twijfels en onzekerheden, over de relatie met mijn huidige vriendin en het loslaten van het huwelijk met mijn ex-man dat er ooit was. Het is een rouwproces waar je doorheen moet en dat gaat niet een, twee, drie. Hoe ‘gemakkelijk’ de scheiding ook ging.
“Het was fijn om andere vrouwen te ontmoeten
tijdens een ontmoetingsdag”
Het was fijn om op een ontmoetingsdag andere vrouwen te ontmoeten. We waren met een groep van tien vrouwen. Ik was enige uit de kast, uit het huwelijk en blij met een vriendin. De anderen hadden het thuis wel gedeeld, maar waren hierin nog wel zoekende. Herkenning en verhalen was mijn motivatie om naar deze dag toe te gaan.
Dat heeft mij goed gedaan. Ik zou de ontmoetingsdag zeker andere vrouwen aanraden. Als heterovrouw, waarin alles heel erg in een heterowereld afspeelt, is het fijn om herkenning te hebben. Zo kun je elkaar een beetje op weg helpen. We hebben nog steeds contact met een aantal van de groep.
De laatste jaren heb ik zoveel lieve woorden en kaartjes gekregen van vriendinnen. Zelf ervaarde ik mijn proces in eerste instantie niet zo heftig. Vriendinnen die mij in- en uit de kast kennen, zien wel dat ik ben gegroeid. Ik praat nu veel meer over mijn gevoel en ze zien dat ik blijer ben. Heel dankbaar ben ik voor mijn familie, vrienden en collega’s. Ik heb me altijd erg gesteund gevoeld door hen.
“Uit de kast komen voelde als thuiskomen“
Regelmatig zijn we met z’n 5en samen, mijn ex-man, mijn vriendin, de kinderen en ik. Dat is heel fijn. Ik vind het belangrijk om samen dingen te kunnen doen. Ik vind het heel mooi ook dat mijn vriendin daar zo in staat. Zij accepteert het dat ik een ex-man heb én vriendschappelijk met hem omga. Ik zou mij ook kunnen voorstellen dat het jaloezie zou kunnen geven, maar mijn vriendin en mijn ex-man kunnen het goed vinden met elkaar. Ook met de kinderen en haar gaat het heel goed, ik ben dankbaar dat zij zo met hen en de situatie omgaat.
Het leek altijd alsof ik iets te verbergen had. Zo droeg ik tot mijn coming-out altijd een sjaal. In de zomer en de winter, en eigenlijk realiseer ik me nu pas waarom. Ik verborg daadwerkelijk iets. Uit de kast komen voelde als thuiskomen en als een opluchting, zeker in het begin.
Zo nu en dan kan het mij aanvliegen, dan maak ik mij erg druk om de toekomst. Mijn angsten waren de gevolgen van de scheiding voor de kinderen en ook financieel. Gelukkig kan ik dit wel delen met mijn ex-man. Je levert wat in als je uit elkaar gaat.
“Het is een hele andere dynamiek, samen zijn met een vrouw”
Er is wel wat veranderd sinds mijn coming-out; ik woon een deel van de week alleen en een deel van de week met de kinderen. Sinds anderhalf jaar heb ik weer een vriendin. Hieraan moest ik wel even wennen in het begin. We hebben ondertussen een fijne modus gevonden. Onlangs hebben we samen een huis gekocht, waar we vanaf december samen gaan wonen.
Nu is zij hier in het weekend en dan ga ik het weekend erop naar haar toe. Ik merkte al snel dat ik ook ruimte voor mezelf nodig heb. Mijn vriendin en ik hebben hier best wat gesprekken over gevoerd samen maar we zijn nu heel tevreden met de manier waarop onze relatie nu gaat. Het is een hele andere dynamiek, samen zijn met een vrouw.
Het fijne aan een lesbische relatie:
- Jezelf zijn; ik ben veel gelukkiger nu. Het klopt nu.
- De verbinding vind ik heel fijn. Een vrouw heeft veel meer behoefte om te analyseren en hierover te praten, daardoor is connectie ook dieper en kun je veel delen. Al kan dit soms ook ingewikkeld zijn, ik kom er nu achter dat ik niet altijd voldoende deel bijvoorbeeld. Dus ik leer elke dag.
- De intimiteit, dat is ook niet geheel onbelangrijk natuurlijk.
- Met een vrouw de slappe lach hebben is heel fijn!
“Word de beste versie van jezelf”
De rolverdeling met mijn vriendin gaat vanzelf nu. Ik doe veel meer samen met mijn vriendin, dan tijdens mijn huwelijk met mijn ex-man. We koken samen, naar een theater gaan, voor de kinderen zorgen. Ik vind dat leuk aan de relatie met haar. De verdeling is voor mij passender.
Als het nodig is op mijn werk, kan ik een aanspreekpunt zijn. Ik kan mij voorstellen dat er leerlingen zijn die worstelen met hun geaardheid en identiteit, dan kunnen zij naar mij toekomen.
Als je nog in de kast zit of twijfelt over je geaardheid, hoop ik dat je het gaat en kunt uitzoeken voor jezelf. Dat de mogelijkheid er is om dit misschien tijdens je relatie te doen. Hoe dichter je bij jezelf komt, hoe gelukkiger je wordt.
De manier waarop of hoelang dit duurt maakt niet uit. Dan gaat alles uiteindelijk beter, in relaties, vriendschappen en bijvoorbeeld ook op het werk. Het maakt zoveel uit als je lekker in je vel zit. Word de beste versie van jezelf! Dat gun ik iedereen.
Je leest een interview uit de serie ‘coming out verhalen’ van Vrouw uit de Kast. Alle vrouwen die geïnterviewd zijn hebben coaching van Vrouw uit de Kast doorlopen en delen het complete verhaal van hun coming-out met jou. Ter inspiratie en motivatie. Dit interview is afgenomen en geschreven door Romy Verroen.